In het 2e boek van de Terra7 trilogie speelt Conrad een hoofdrol. In Het groene kristal leerde je hem kennen, maar in dit verhaal lees je meer over zijn achtergrond.
Mensen om hem heen stonden op van hun stoel en dat deed ook Conrad opkijken. Zijn moeder kwam de eetzaal van het ruimtestation in: een prachtige Afro-Amerikaanse vrouw van in de zestig in een militair uniform. Haar statige houding was voor de meeste mensen al voldoende om te gaan staan, de vier sterren op haar schouders maakte het een vereiste. Conrad bleef als enige zitten en zijn moeder stapte met een stevige tred naar hem toe. Pas toen ze vlakbij was, stond Conrad op en kuste haar op de wang.
‘Moeder, ik had u niet zo vroeg verwacht’, verontschuldigde Conrad zich terwijl hij beleeft haar een stoel wees en die aanschoof zodra ze was gaan zitten. Het was het signaal voor de mensen in de eetzaal om ook weer te gaan zitten en snel klonk het normale geroezemoes van gesprekken om hen heen. ‘Kan ik iets te drinken voor je halen?’
‘Nee, dank je. De Cairo kon eerder aanmeren, vandaar dat ik te vroeg ben’, verklaarde admiraal Johnson. ‘Dat betekend ook dat ik sneller weer vertrek en ik wilde niet wachten tot onze afspraak. Je ziet er goed uit Conrad.’
‘Dank u, moeder. Nog steeds op jacht naar ruimtepiraten?’
‘Helaas wel en zolang we van de Verenigde Aarde geen toestemming krijgen om orde op zaken te stellen op de Terra’s, blijft dat ook zo.’
‘Ik heb begrepen dat Terra 4 Aardse militairen heeft toegelaten.’
‘Klopt, maar Terra 2 en 5 geven openlijk steun aan de piraten. Het blijft dweilen met de kraan open.’
Admiraal Johnson zweeg en staarde Conrad aan. Het was haar manier om te laten blijken dat ze klaar was met de beleefdheden. Tijd voor Conrad om te komen met waar dit gesprek werkelijk om draaide. Hij wreef nerveus in zijn handen. Goed, daar ga ik.
‘Ik ben onlangs benaderd door een oud-studiegenoot van mij. Hij wees mij er op dat er wetenschappers gevraagd worden voor een onderzoeksmissie naar Terra 7, de zogenaamde paradijsplaneet. Ik heb me er voor aangemeld en ben door de eerste selectie gekomen. Ik ga eind deze week met mijn training beginnen.’
‘Terra 7? Ik heb inderdaad gehoord dat er nog zo’n ellendige kolonie bestaat.’
Conrad onderdrukte een zucht. Hij wist dat hij weinig interesse van zijn moeder kon verwachten, maar het was altijd weer naar om dat bevestigd te zien.
‘Er is 500 jaar geen contact geweest met deze kolonie. Het is best mogelijk dat het op deze planeet wel gelukt is een vreedzame samenleving te vormen. Bovendien wil ik graag onderzoek doen.’
‘Ik dacht dat je niet wilde ruimtereizen en daarom op dit ruimtestation bleef werken’, merkte zijn moeder op. ‘Onderzoek kun je ook doen in het Aardse leger. Ik heb zo een plek voor je.’
Dit keer liet Conrad wel een zucht ontsnappen. ‘U weet dat ik geen militair wil zijn.’
‘Dat vertel je me keer op keer, maar ik snap nog steeds niet waarom en nu helemaal niet’, zei Admiraal Johnson streng. ‘Het leger heeft veel meer mogelijkheden dan een wetenschappelijk missie. We hebben op dit moment een tekort aan technologiespecialisten. Ik heb zelfs op mijn schip een tekort. Eerst wilde je een carrière als atleet, daarna ging je pas studeren en als laatste ben je je tijd aan het verdoen op dit station. Genoeg. De Aarde heeft je nodig, Conrad. Het is tijd om net als de rest van ons gezin je plicht te vervullen.’
‘Om vervolgens net als Gaia ergens in het luchtledige van de ruimte te eindigen.’
‘Dat is juist een reden! Zo dat jouw zus niet voor niets gestorven is.’
Het is weer hetzelfde liedje. Conrad staarde naar zijn moeder en net als altijd voelde hij zich mijlenver van haar verwijderd. Zijn moeders manier van het verwerken van de dood van zijn zus was om nog harder te werken en nog meer ruimtepiraten op te jagen. Hij was met de 8 jaar oudere Gaia opgegroeid in een internaat voor kinderen van militairen bij de ruimtepoort van Phoenix en had daar een leuke jeugd gehad. Zijn moeder zag hij toen een paar keer per jaar en ze gingen zelfs één keer per jaar samen op vakantie. Sinds de dood van Gaia, bijna 10 jaar geleden, was het al veel als ze elkaar één keer per jaar persoonlijk zagen. Meestal bestond het contact uit korte berichten en bijna altijd deden die er meer dan een dag over om aan te komen.
Zou het anders zijn geweest als ik een vader had gehad? Zijn biologische vader was niet meer dan een zaaddonor, iemand die zijn moeder nog kende van hun tijd op de militaire academie. Zijn moeder had vooral uit plicht twee kinderen gekregen, als bijdrage aan het in stand houden van de menselijke populatie op de Aarde. Plicht was heel belangrijk voor Admiraal Hailey Johnson. Belangrijker dan het hebben van een relatie met een partner of met haar kinderen. Conrad had daar genoeg van.
‘Hailey’, hij noemde zijn moeder bewust bij haar voornaam. ‘Ik heb geen zin meer in deze discussies en wil ze ook niet meer voeren. Ik zal nooit voor een militaire carrière kiezen, omdat ik er van overtuigd ben dat geweld uiteindelijk niets oplost. Ik kies mijn eigen weg en deze wetenschappelijk missie is mijn manier om iets te betekenen voor de mensheid. Niet alleen op Aarde, maar ook daarbuiten. Toen ik hoorde dat je aan zou meren, heb ik je uitgenodigd om je dit persoonlijk te vertellen. Niet om je toestemming te vragen.‘
Admiraal Johnson keek Conrad strak aan en hij moest zijn best doen om niet van haar weg te kijken. Ze mocht dan een heel bataljon soldaten in het gelid krijgen met die blik, hij zou niet voor haar buigen.
Conrad had geen idee hoe lang ze zo tegenover elkaar bleven zwijgen, maar ineens stond zijn moeder op. Ze trok kordaat haar jasje recht, liep op hem af en gaf hem een zoen op zijn wang.
‘Succes’, was alles wat ze zei. Ze draaide zich om, liep in een rechte lijn de eetzaal uit, terwijl iedereen nog snel ging staan, zonder naar Conrad om te kijken.
Pas toen ze de zaal uit was, realiseerde Conrad zich dat hij zijn adem had ingehouden en hij ademde rustig uit en weer in. Het zou hem niets verbazen als dit de laatste keer was dat hij zijn moeder in levende lijve had gezien en het bracht hem meer van zijn stuk dan hij had gedacht. Waar ga ik in vredesnaam aan beginnen?
