Laila

In Terra 7 boek 1 Het groene kristal maak je kennis met Kyril, een strijder van het Zuidelijk Verzet. Je leert dat hij een paar jaar voor de gebeurtenissen in Het groene kristal getrouwd is geweest en dat zijn vrouw is vermoord. Omdat dat iets is wat een enorme impact heeft op Kyril, heb ik deze gebeurtenis in een kort verhaal beschreven. Het vertelt heel veel over Kyril als persoon en over zijn achtergrond.

Vermoeid liep Kyril de trap op naar de bovenste ring van de wooneenheid. Hij negeerde de Terrazones die voor hem op de grond spuwden in het voorbijgaan. Door zijn bastaardafkomst met een Afraanse vader en een Terrazonese moeder zagen ze hem als moedermoordenaar. Hij kon onmogelijk uit liefde geboren zijn. Het meest waarschijnlijke scenario was dat een Afraanse militair zijn moeder verkracht had waardoor ze zwanger werd. Ze moet nog medicijnen hebben gehad, want ze had hem voldragen, maar bij de bevalling was ze toch bezweken aan het virus dat zwangere Terrazones in hun greep hield. Die Terrazones die net naar hem spuwden  hadden waarschijnlijk het liefst gezien dat het Zuidelijk Verzet hem nooit gevonden had: een huilende, pasgeboren baby met de navelstreng nog vast aan een net overleden moeder die hem in haar armen hield. Het was een detail dat hem altijd getroost had, dat zijn moeder hem vasthield toen ze stierf.

Hopelijk was zijn vrouw al thuis. Hij had wat goed te maken met haar. Vanochtend hadden ze weer laaiende ruzie gehad. Daar waren ze veel te goed in. ‘Jullie lijken teveel op elkaar’, had zijn stiefvader hem nog gewaarschuwd toen ze hem vertelde dat ze wilden trouwen. ‘De manen Candara en Dagomar vormen een goed huwelijk, jullie zijn als twee zonnen. En zonnen verschroeien elkaar.’

Hun trouwdag was vier maanden geleden en hij had geen spijt, hij hield zielsveel van Laila, die pittige Anatoolse die voor niemand bang was. Maar die ruzies, tja.

Gisteravond ging het over het feit dat ze weigerde om een overplaatsing aan te vragen naar zijn eenheid. Volgens zijn commandant was ze welkom, die had haar in actie gezien. Alleen zag Laila het niet zitten om in dezelfde eenheid met hem te zitten. ‘Ik ken je. Als we op een missie zijn kun je de neiging niet onderdrukken om mij te beschermen. Dat werkt niet.’

Hij vond dat zelf overdreven. Iedereen in de eenheid was belangrijk en ze beschermde elkaar. Bovendien was er niets mis met elkaar beschermen. Zeker nu er leden van de Jirrastam rondliepen. Iedereen wist dat die een bloedvete hadden met de Varannastam waar zijn vrouw toe behoorde, maar volgens de leiding hier was er niets aan de hand zodra iemand trouw zwoer aan het Verzet. Naïef.

Hij had Laila gesmeekt niet alleen weg te gaan die ochtend, maar zij vond dat onzin en had hem de huid vol gescholden. Hij was daar zo boos over geworden dat hij haar had toegeschreeuwd: ‘Dan loop je maar je dood tegemoet, stom wijf!’

Ze wisten allebei dat ze niet meenden wat ze zeiden als ze boos waren. Hoogste tijd voor goedmaakseks.

De deur van hun appartement stond open en hij wist meteen dat er wat mis was. Eenmaal in de kamer trof hij een ravage aan: de tafel op zijn kant, stoelen kapotgeslagen, de vloer bezaaid met alles wat op tafel had gelegen. Zijn ogen trokken direct naar het lichaam op de grond. Snel knielde hij naast Laila neer en nam haar in zijn armen. Haar lichaam was nog warm, maar hij wist dat ze dood was. Die prachtige, donkere ogen starend in het niets, haar mond open als in een laatste schreeuw.

Het mes dat in haar borst stak herkende hij meteen, hij had het haar gegeven. Ze moest het op tafel hebben laten liggen. Hoe vaak had hij haar niet gevraagd het bij zich te dragen? Hij kon het ding niet in haar laten zitten, trok het eruit en smeet het op de grond. De schok van de bloederige wond, zo veel roder dan haar huid, maakte dat hij eindelijk kon huilen. Hij klemde haar dichter tegen zich aan om de wond niet te hoeven zien, zijn gezicht verstopt in haar zwarte haar en wiegde haar als een lappenpop in zijn armen.

‘Laila, Laila, mijn Laila.’

‘Moordenaar!’

Ruw werd Laila’s lichaam uit zijn armen gerukt. Andere stevige handen grepen hem beet en trokken hem naar achteren.

‘Vuile bastaard!’

Het duurde even voordat het tot Kyril doordrong dat dit zijn buren waren. De Terrazone gaf hem een aantal flinke trappen, toen hij zich los wilde rukken. Hij kon niet anders dan zich oprollen om zich te beschermen.

‘Moedermoordenaar was niet genoeg voor je, is het niet? Bij Indra, ze hadden je in de woestijn moeten laten liggen.’

Een volgende trap raakte zijn hoofd en het werd zwart voor zijn ogen. Van hem mochten ze hem vermoorden. Wat had het leven nog zin zonder haar? Laila.

Dit korte verhaal is gepubliceerd in Celtica’s Magazine van november 2020.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.