Lezen en schrijven

Ik heb al eens eerder geschreven dat ik vermoedelijk dyslexie heb. Vermoedelijk, want het is nooit officieel vastgesteld. Dyslexie is volgens de officiële definitie, geformuleerd door de Stichting Dyslexie Nederland: een stoornis die gekenmerkt wordt door een hardnekkig probleem met het aanleren en het accuraat en/of vlot toepassen van het lezen en/of het spellen op woordniveau. Daar heb ik zeker problemen mee. Toch ben ik gaan schrijven en als ik niet schrijf lees ik veel. Hoe kan dat?

Als eerste het lezen
Dat kost gewoon moeite. Wat helpt is als de letters wat groter zijn en niet te veel tekst op 1 pagina, dus wat dat betreft is een e-book ideaal. Verder moet het verhaal mij ‘pakken’. Als het een intrigerend verhaal is met veel spanning wil ik het graag uit hebben en lees ik makkelijk door. Daarom lees ik een dikke roman makkelijker dan korte verhalen. Bij korte verhalen moet het mij iedere keer weer opnieuw raken om door te lezen.

Het komt ook voor dat bij boeken de spanning halverwege een verhaal weg is. Dan is de kans groot dat ik het niet uitlees. Te veel moeite.

Schrijfstijl is ook belangrijk. Mooischrijverij met lange zinnen zijn niet aan mij besteed. Ik kom er niet doorheen. Heel veel literatuur heb ik dan ook laten liggen. Poëzie daarentegen is meestal geen probleem. De zinnen zijn vaak kort en ook het ritme helpt.

Ik heb weinig ervaring met audioboeken, dus ik heb geen idee of dat iets voor mij is.

Gek genoeg maakt het voor mij niet veel uit of een boek in het Nederlands of in het Engels is geschreven. Bovenstaande blijft van toepassing.

En dan het schrijven
Dat is ook lastig. Als ik met de hand schrijf, komt het voor dat ik een woord dat met een d begint met een b wil schrijven. Mijn handschrift zelf is slecht leesbaar en ik maak regelmatig spellingfouten. Bij typen gaat dat beter. Wat helpt is dat je ziet wat je doet op je scherm. En spellingcontrole is natuurlijk ook een geweldige uitvinding.

Als ik tekst schrijf moet ik het altijd bewust herlezen en de spellingregels toepassen. Dan haal ik er een hoop fouten uit. Oefenen helpt. Ik ga daardoor steeds meer fouten zelf zien. Niet alleen in mijn eigen teksten, maar ook in die van anderen. Dan valt het mij ineens op hoeveel fouten er wel niet gemaakt worden! Ook in gerenommeerde kranten. Daaruit blijkt maar dat het Nederlands als taal best lastig is.

Als het zo veel moeite kost, waarom doe ik het dan?
Voor de verhalen. Ik ben dol op film, maar het voordeel van een boek is dat je je eigen film in je hoofd kunt maken. Je zit in de hoofden van de personages en beleeft het avontuur zoals zij het beleven. En als je mijn boek straks leest, dan lees je het verhaal en de film zoals ik die voor me zag toen ik het schreef. Zonder mooischrijverij en lange zinnen natuurlijk. Ik wil wel dat iedereen het kan lezen. Dus ook mensen met dyslexie.