Paardenmeisje
Ik worstel al een aantal jaren met chronische vermoeidheid, maar als ik ergens energie van krijg dan is het wel van paarden. Dat heb ik mijn hele leven al. Ook als kind was ik snel moe en overprikkeld, maar ik fietste wel een flink aantal kilometers met tegenwind om naar Aida te gaan, mijn verzorgpony. Eenmaal daar voelde het alsof we in een andere wereld waren: samen met mijn vriendinnen en de pony op de boerderij als een oase van rust. Ik herinner me buitenritten, springen over zelfgemaakte hindernissen en veel poetsen. Als die eigenwijze Welshmerrie uit de wei wilde komen tenminste. Dat was lang niet altijd het geval en dan konden we onverrichter zaken weer naar huis.
Ik leerde daardoor al vroeg dat paardrijden een teamsport is. Paarden zijn groot en sterk en doen echt niet zomaar wat je van ze vraagt. Als het dan wel lukt, geeft dat een goed gevoel. We snappen elkaar! Die samenwerking is wat deze dieren zo aantrekkelijk maakt. Als je niet lekker in je vel zit, laat je paard dat weten. En als het paard onzeker is, zoekt het steun bij jou. De communicatie verloopt over het algemeen heel subtiel. Paarden die mensen bijten en slaan zijn echt een uitzondering, al moet je altijd voorzichtig blijven. Elk paard kan schrikken of op een ander paard reageren en dan ben je toch echt ineens een klein en kwetsbaar mens.
Dit jaar heb ik voor het eerst bij manege Warnaar een paard gehuurd voor vijf dagen. Met drie volwassenen tussen de kinderen en pubers, het was geweldig! Ik deed het in de eerste instantie om te kijken of ik het vol kon houden; stal uit mesten en rijden is fysiek best inspannend. Het ging prima en ik kon iedere dag iets langer blijven. Het is alsof je in een ander tijdzone leeft op een manege. Tijd gaat er sneller, maar zo voelt het niet op het moment zelf. Dan is het alsof de tijd stil staat.
Naast de voor mij bekende zaken (de stal op orde brengen, je paard poetsen, rijden of longeren) heb ik ook een aantal nieuwe dingen geleerd of iets gedaan wat je niet zo snel doet: vrij werken met je paard (leuk!), manen trekken, staart wassen en hoeven extra verzorgen. Het mooiste is dat ik een veel betere band heb gekregen met Cleo, de mooie, roodbruine KPWN merrie waar ik nu al een tijdje op rij. Cleo (kort voor Cleopatra) is een gevoelig en wat onzeker paard. Ik durfde haar nooit buiten de stal vast te zetten, maar heb ontdekt dat dat prima kan. Tijdens de buitenrit door het dorp heb ik geleerd dat ze misschien onzeker is, maar met vertrouwen alles voor je doet (ja, je kunt echt over een witte streep op de weg lopen). Niet alleen voor haar, maar vooral voor mezelf een overwinning. Zo zijn we in die paar dagen echt een team geworden en kon ik weer even een onbezorgd paardenmeisje zijn.
Deze column is verschenen in Celtica’s Magazine van oktober 2019.