Onzekerheid

Mijn tweede boek is uit. Na de blijdschap van het in handen hebben van je eigen boek, komt de volgende fase. Want als er iets is dat ik met zekerheid weet te voorspellen, dan is het wel dat ik mij vreselijk onzeker ga voelen na het uitkomen van een nieuw boek.

Het is echt doodeng: het verhaal waar je zo lang aan hebt gewerkt los laten in de wereld. Anderen gaan het lezen en vinden er vervolgens wat van. Hetzelfde gebeurd met proeflezers en tijdens redactie van mijn manuscript. Ook eng, maar lang niet zo spannend als dit moment.

Waarom is dat? Ik ben altijd bloednerveus voordat ik als zangeres, acteur of spreker op een podium stap. Het verschil is dat ik dat los kan laten als ik eenmaal aan mijn optreden begonnen ben. Ik ga op in mijn rol, welke dat ook is en kan er zelfs van genieten. Met een boek is het geen moment. Je bent er zelfs niet eens bij aanwezig. Je krijgt een berichtje als er een review geplaatst is en dat is het. Door mijn proeflezers en tijdens het redactieproces heb ik wel een idee van wat men van mijn verhaal vindt, toch is dat niet het zelfde.

De onzekerheid zit in mij en is ingebakken geraakt in mijn jeugd. Ergens in dat proces is het idee ontstaan dat niets wat ik doe, goed kan zijn. Zelfs goed mag zijn. Ik ben inmiddels bijna vijftig en de stemmen van de mensen die mij daar ooit van overtuigden zijn allang verstomd, maar af en toe hoor ik ze nog in mijn hoofd. “Je kan het toch niet.” “Hoe haal je het in je hoofd om boeken te gaan schrijven met jouw dyslexie!” “Hoe je ook je best doet, het is nooit goed genoeg.” Ze hebben een groot deel van mijn leven beïnvloed. Met de blik van nu zie ik het effect er van. De lastige relaties, de angst, de stress. Ik heb het voor een heel groot deel losgelaten. Dat kleine en onzekere meisje van toen, getroost met de vrouw die ik nu ben.

Maar af en toe is het er weer, vooral als ik iets doe dat niet goed is volgens die stemmen van vroeger. Als ik mijn nek uitsteek, mij niet laat weerhouden om dat wat ik belangrijk vindt aan de wereld te laten zien. Ik vind mijn verhaal het waard om gelezen te worden. Ik heb iets te vertellen en werk er hard aan om dat zo goed mogelijk op papier te zetten. Ik ben trots op wat ik doe!

De onzekerheid gaat niet weg. Wat ooit gezegd is en in mijn hoofd is gaan zitten, kan niet meer ongedaan gemaakt worden. Wat ik wel kan, is er zo min mogelijk naar luisteren en met opgeheven hoofd verder gaan met wat ik graag doe: de verhalen in mijn hoofd op papier zetten en delen met anderen.

Deze column is verschenen in Celtica’s Magazine van december 2019.