Biecht van een debutant

Nog even en dan heb ik mijn boek fysiek in handen. Ik ben er dolblij mee, maar toch is blijdschap niet het gevoel dat overheerst. Want sinds ik weet dat mijn boek Het groene kristal te bestellen is, heb ik last van mijn maag. Ik begreep al snel waar het door kwam: angst. Een boek uitbrengen is namelijk dood en doodeng. Zeker voor een onzekere perfectionist met faalangst als ik.

Ik voel nu weer waarom ik er 25 jaar over heb gedaan om mijn boek uit te brengen. Eerder durfde ik het niet en er waren heel veel redenen om het vooral niet te doen. Hoe kan iemand met dyslexie nou een goed boek schrijven? Ik heb toch helemaal geen taalgevoel? Wie vindt een verzonnen verhaal van een 21jarige nou interessant? Ik liet het boek wel eens lezen aan mensen om mij heen, maar het bleef altijd heel veilig.

Ik ging op mijn 21ste schrijven, omdat ik op dat moment in mijn leven niets anders kon. Pijn vreet zich een weg door je ziel en door in een fantasiewereld te duiken, maakte ik mijn leven dragelijk. Daarna deed ik het vooral ook om te leren. Toen ik begon wist ik niet eens het verschil tussen zij en zei. En door er zo mee bezig te zijn, werd die lastige Nederlandse taal steeds leuker. Ondertussen bleef het verhaal van Terra 7 mij boeien.

Faalangst kende ik al als kind, al weerhield het mij er niet van om aan toneel te doen en te zingen. Als klein meisje trad ik op op bruiloften bij familie of in de kerk en die ervaring maakte het minder eng. Ik ben altijd blijven zingen, maar iedereen om mij heen weet dat je beter uit mijn buurt kunt blijven voor een optreden. En vlak voordat ik op moet, vervloek ik mezelf omdat ik het toch weer doe.

Om kort na dat moment weer te ervaren waarom ik op dat podium sta. Ja, er kan van alles misgaan (en veel is door de jaren heen ook misgegaan), maar de momenten waarop het goed gaat, zijn magisch. De kick als de muziek bij elkaar komt, het samenspel met de muzikanten of medespelers en vooral het moment waarop ik zie of voel dat ik het publiek raak met mijn stem.

Ik zal niet zien of voelen of mijn lezers geraakt worden door mijn boek, want ik ben daar niet bij. En de lezers die de moeite nemen om een recensie te schrijven, zijn vaak heel kritisch. Waarom heb ik dan toch die stap gezet om het uit te geven?

Omdat ik van schrijven hou, omdat mijn hoofd nog vol zit met verhalen die ik heel graag wil vertellen en omdat ik uiteindelijk zelf niets te verliezen heb (mijn uitgeefster wel en die heeft er met haar ervaring toch voor gekozen het uit te geven). Bovendien hebben mijn optredens mij geleerd dat door iets wél te doen, je er ook iets voor terug krijgt: ervaring. Ook als de wereld mijn boek helemaal niets vindt, is dat waardevol.

Tot ik die ervaring heb, zit er niets anders op dan dealen met de angst. Sorry omgeving, gezellig ben ik wel weer na de eerste reacties.